Нарадзіўся ў 1912 годзе. Калі немцы напалі на Беларусь, служыў у дзейным войску, дзе быў шафёрам баявых машын. Служыў у Старых Дарогах, пад Мінскам. На той момант усе не былі гатовы да вайны, таму ўсе машыны знаходзіліся ў рамонце. Немцы акружылі іх, і мой прадзед трапіў у канцлагер у Польшчы. Будучы чалавекам вельмі пазітыўным, ён неаднаразова казаў і цешыўся, што яму павезла, таму што яго не адправілі ў лагер смерці. Пасля іх вызвалілі палякі. Потым ён адправіўся ў дзейнае войска Польшчы і прабыў там, пакуль не скончылася вайна. Ён бы застаўся тамака жыць, але прыйшоў загад ад урада вярнуць у тэрміновым парадку салдат на іх радзіму. Знаходзячыся ў палоне, ён адмарозіў абедзве нагі і да канца жыцця перасоўваўся на калясцы. Але, нягледзячы на гэта, да канца сваіх дзён цудоўна граў на скрыпцы. Пасля вайны працаваў у бухгалтэрыі касірам. Вайна, асабліва палон, падарвалі ягонае здароўе, ён часта хварэў. Памёр Мікалай Феафановіч у 1984 годзе.
Нарадзіўся ў 1914 годзе. У пачатку вайны не пайшоў у войска па стане здароўя. Але ў 1943 годзе накіраваўся служыць. Ужо ў 1945 г. ён дайшоў да Берліна. Меў пяць раненняў, ляжаў у шпіталі. Левая частка жывата была так моцна пашкоджана, што адтуль былі бачныя ўнутраныя органы. Пасля яго на самалёце перавезлі ў Маскву ў шпіталь, адкуль ён даслаў сваю фатаграфію. Ад вайны яго застаўся асколак пад лапаткай. Выцягнуць яго змаглі толькі праз 30 год, калі той быў ужо пад сэрцам. Пасля вайны Хрыстафор Піліпавіч вельмі часта хварэў, а пра самую трагедыю не любіў расказваць. Пасля вайны працаваў на ферме. Памёр ён у 1977 годзе.
Сышчанка Лізавета, навучэнка 10 “А” класа
Нарадзіўся ў 1914 годзе. У пачатку вайны не пайшоў у войска па стане здароўя. Але ў 1943 годзе накіраваўся служыць. Ужо ў 1945 г. ён дайшоў да Берліна. Меў пяць раненняў, ляжаў у шпіталі. Левая частка жывата была так моцна пашкоджана, што адтуль былі бачныя ўнутраныя органы. Пасля яго на самалёце перавезлі ў Маскву ў шпіталь, адкуль ён даслаў сваю фатаграфію. Ад вайны яго застаўся асколак пад лапаткай. Выцягнуць яго змаглі толькі праз 30 год, калі той быў ужо пад сэрцам. Пасля вайны Хрыстафор Піліпавіч вельмі часта хварэў, а пра самую трагедыю не любіў расказваць. Пасля вайны працаваў на ферме. Памёр ён у 1977 годзе.
Трыдзінская Лізавета, навучэнка 11 "А" класа
Ляшчынскі Эдуард Адамовіч нарадзіўся ў 1904 годзе ў вёсцы Нараўчызна ў шматдзетнай сям'і. Да пачатку вайны працаваў у калгасе вёскі Творычаўка. У час вайны з 1941 па 1944 г. да ранення служыў артылерыстам. На фронце паранены ў жніўні 1944 года і быў адпраўлены ў шпіталь №2823. З-за антысанітарных умоў у цягніку пайшло заражэнне параненай нагі таму нагу прыйшлося ампутаваць усю. У шпіталі №2823 прабыў па 20 кастрычніка 1944 года і быў камісаваны па стане здароўя. Вярнуўся ў вёску Творычаўка, дзе працаваў кавалём. Памёр у 1988 годзе.
Бяссмертны Раман, навучэнец 10 «В» класа
Нарадзіўся 20 верасня 1910 года ў вёсцы Казловічы. У пачатку вайны служыў у войску. У Козенках патрапіў у палон, адкуль неўзабаве бег. Быў у партызанах. Знаходзіўся на службе ў вайсковай часці, палявая пошта 67722. На пасадзе наводчыка гарматы. У службовай характарыстыцы напісана: «З лістапада месяца 1944 г. таварыш Мятлушка ў баях з нямецкімі захопнікамі паказаў сябе сумленным, адважным і адданым Сацыялістычнай Радзіме. Ён быў прыкладным у дысцыплінаванасці, патрабавальным да сябе і падначаленым, настойліва вывучаў ваенную справу і ўмела перадаваў свае веды падначаленым. У цяжкія хвіліны бою таварыш Мятлушка ніколі не губляў самавалодання, сваёй адвагай і стойкасцю натхняў байцоў і заўсёды выконваў пастаноўленыя перад ім задачы, за што і быў узнагароджаны высокай урадавай узнагародай - медалём За Адвагу». Заканчэнне вайны застаў у Румыніі, дзе быў паранены ў нагу, але выжыў і памёр Рыгор Фёдаравіч у 2001 г.
Кацур Аляксандра, навучэнка 10 "А" класа
Батура Іван Іванавіч, нарадзіўся 22 лютага 1913 года ў г. Чэрвень Мінскай вобл. Паступіў на службу ў маі 1936 года ў 10 асобны батальён, г. Бабруйск на пасадзе чырвонаармейца. З чэрвеня па снежань 1936 г. праходзіў курсы супрацьпаветранай разведкі ў г. Смаленску, пасля чаго служыў памочнікам камандзіра ўзвода ў дзесятым асобным батальёне горада Бабруйска. З чэрвеня 1941 па 1943 гг. быў лінейным наглядчыкам у адзінаццатай асобнай калоне заходняга фронту. А з 1943 да 1946 гг. старэйшы тэхнік 54-й асобнай тэлефонна-тэлеграфнай роты 1-га Украінскага фронта. Мой дзядуля прайшоў усю вайну і дайшоў да Аўстрыі. Мае мноства ўрадавых узнагарод, у тым ліку Ордэн "Чырвоная Зорка", ордэн ВАВ II ступені, медалі "За абарону Масквы", "За ўзяцце Берліна", "За перамогу над Германіяй". У пасляваенны час працаваў начальнікам пошты ў г. Чэрвень.
Баразна Гаўрыла Іванавіч, нарадзіўся ў 1914 годзе, г. Чэрвень мінская вобл. У ваенных дзеяннях з пачатку вайны не ўдзельнічаў па стане здароўя, аднак у 1944г. быў прызваны і загінуў у гэтым жа годзе ў Польшчы, падчас наступлення Чырвонай Арміі. Там, у брацкай магіле, знаходзіцца месца яго пахавання.
Астапенка Антаніна, навучэнка 10 "В" класа
Фёдар Ферапантовіч Аляксееў нарадзіўся ў пасёлку Нагаткіна (Ульянаўская вобласць) 17 траўня 1917 г. У шматдзетнай сялянскай сям'і. Прайшоў тры войны, мае баявыя ўзнагароды. З Вялікай Айчыннай вайны вярнуўся дадому ў званні старэйшага сяржанта. Пасля вайны быў прызваны ў Савецкую армію, служыў на тэрыторыі Прыволжскай ваеннай акругі. Пасля сыходу ў адстаўку працаваў на металургічным заводзе г. Самары. З жонкай Кацярынай выхавалі траіх дзяцей. Памёр ва ўзросце 84 год у 2001 годзе. Выпраўлялі яго родныя, блізкія і салдаты, якія аддавалі залпы.
Марошкіна Аляксандра, навучэнка 10 "А" класа
Вайну сустрэў хлапчуком, быўшы ва ўзросце дванаццаці гадоў. З прыходам фашыстаў, вёска, у якой ён жыў, была поўнасцю акупавана. Там стаяла мінамётная батарэя. З яго самых страшных дзіцячых успамінаў быў свіст падальных пустых бочак, якія скідаюцца з самалётаў нямецкай авіяцыі, якія пралятаюць, з мэтай напалохаць мірных жыхароў. Уначы жыццё мянялася, у вёску прыходзілі партызаны. Мама майго прадзядулі пякла хлеб для партызан, аддавала ім бульбу, малако. Як і ўсе савецкія людзі, мой прадзед верыў у перамогу Савецкага народа, і хацеў пайсці служыць у войска, але яму было мала гадоў. У час вайны загінула шмат мужчынскага насельніцтва, і ў сувязі з гэтым ён пайшоў служыць у 1948г. Тэрмін службы: пяць гадоў. Служыў кінолагам у горадзе Нарыльску ў калоніі строгага рэжыму. Але не гледзячы на тое, што над ім не свісталі кулі, не выбухалі бомбы, ён з годнасцю аддаў абавязак памяці сваім загінуўшым землякам, з гонарам адслужыўшы ў войсках НКУС і даслужыўся да чарговага воінскага звання малодшы сяржант. Я магу сказаць з упэўненасцю, што менавіта з майго прадзеда і пачалася наша сямейная, ваенная дынастыя.
Чэчка Анастасія, навучэнка 10 "А" класа
На момант вайны жыў у вёсцы Карачын. Будучы юнаком ваяваў у партызанскім атрадзе «Молатава», які затым перайменавалі ў атрад «Імя Чарткова». Байцы атрада грамілі варожыя гарнізоны, здзяйснялі дыверсіі на чыгуначных камунікацыях ворага, уладкоўвалі засады. Аднойчы партызанскаму атраду на чале з камандзірам Чартковым Аляксеем Пятровічам было дадзена заданне - разбурыць чыгунку немцаў, але ў гэты ж час нямецка-фашысцкія карнікі ішлі на вёску Вавулічы (Брэсцкая вобласць) з мэтай знішчыць жыхароў і спаліць яе поўнасцю. Тады, узяўшы на сябе ўсю адказнасць, атрад "Імя Чарткова" аднагалосна прыняў рашэнне, ісці на абарону вёскі.Семдзесят пяць фашысцкіх галаварэзаў знайшлі сваю гібель у гэтай кароткай, але не менш жорсткай сутычцы. Тры гарматы, шэсць кулямётаў і больш за сорак вінтовак сталі баявымі трафеямі невялікага і вельмі смелага партызанскага атрада. Аднак цяжкія страты былі і ў партызан... Палі ў баі пяць аўтаматчыкаў і камандзір атрада Чарткоў Аляксей Пятровіч. Былі і параненыя. Майму прадзеду Івану Аляксандравічу фашысцкая куля прабіла шчаку, тым самым раздрабніўшы ніжнюю частку сківіцы, і, закрануўшы язык, амаль напалам разарвала яго. Нягледзячы на ўсё гэта, мой прадзед не толькі не страціў прытомнасць, ён не сышоў з поля бою. Не маючы магчымасці вымавіць ніводнага слова, сьцякаючы крывёю, ён паказваў сваім людзям рукой кірунак, у якім неабходна было зрабіць апошнія стрэлы. Пасля ўсяго гэтага, ён праляжаў больш за тры месяцы ў партызанскім шпіталі, а потым яго адправілі на «Вялікую Зямлю» пад Масквой. Менавіта там яму была зроблена пластычная аперацыя па аднаўленні жавальнага механізму. Потым ён вярнуўся назад на Радзіму, дзе працаваў старшынёй калгаса і быў дэпутатам сельсавета. Тут жа ён сустрэў сваю жонку Кулініч Марыю Яўстаф'еўну.
У сям'і маёй прабабулі было 9 дзяцей. У час вайны ад суровых умоў жыцця памерлі двое. Яе бацька (мой прапрадзядуля) быў сувязным у партызанскім атрадзе. Калі ён загінуў, уся сям'я засталася не толькі без карміцеля, але і без дома (яго спалілі фашысты). Мая прабабуля была старэйшым дзіцем у сям'і, і яна была змушаная пайсці ў партызанскі атрад, бо тамака былі лепшыя ўмовы жыцця, а яна на той момант цяжка хварэла, і была магчымасць прыносіць ежу сваім малодшым сястрычкам і братачкам, тым самым дапамагаючы маці. У партызанскім атрадзе прабабуля працавала на кухні: гатавала ежу, карміла партызан, сцірала рэчы, прыбірала. Пасля вайны сустрэла свайго будучага мужа, выйшла за яго замуж і нарадзіла траіх дзяцей. Пасля вайны Сікорскі Сяргей Іванавіч у сваіх апавяданнях для “Драгічынскага весніка” апісаў усе дзеянні, якія адбываліся падчас вайны ў вёсцы, дзе жыла мая прабабуля. У 1971 годзе быў адкрыты мемарыяльны комплекс "Хаваншчына" ў яе роднай вёсцы Карачын. Сам комплекс знаходзіцца ў лясным урочышчы, размешчаным на кавалачку зямлі, акружаным балотамі і канавамі. У «Хаваншчыне» адноўлена абстаноўка ваеннай пары. Музей расказвае пра тое, як жылі партызаны падчас Другой сусветнай вайны. Тут раней размяшчаўся штаб Брэсцкага партызанскага злучэння, абкам КПБ, абкам камсамола, падпольная рэдакцыя газеты "Зара", шпіталь і лясная школа для дзяцей. Кожны год, у апошнюю нядзелю траўня, тут адбываецца маёўка (сустрэча) у гонар тых, хто аддаў сваё жыццё, дзеля нашай шчаслівай будучыні. Арганізоўваецца святочнае мерапрыемства з выязным гандлем, канцэртнай праграмай, выставай ваеннай зброі, конкурсамі і танцамі.
Рэчыц Марыя, навучэнка 10 "А" класа
Нарадзіўся ў вёсцы Жытлін. У час вайны быў сувязным у партызанскім атрадзе, але і не толькі... Аднойчы майму траюраднаму прадзеду разам з яго сябрам даручылі пайсці на разведку, але па дарозе яны патрапілі ў засаду нямецкіх салдат. Мой прадзядуля быў цяжка паранены ў нагу, і не мог бегчы далей. Напарнік, з якім яны ішлі разам у разведку, пакінуў яго ў лесе, накрыўшы галінкамі і забраў зброю, каб фашысты не падумалі, што ён партызан. Сябар абяцаў вярнуцца за ім, пабегшы за падмацаваннем, але дапамога запазнілася… Нямецкія салдаты знайшлі прадзеду, і забралі ў палон (штаб знаходзіўся ў Івацэвічах). Пачаліся жорсткія катаванні. Будучы не ў сілах зламаць стойкасць партызанскага сувязнога фашысты совалі яму іголкі пад пазногці, выпалілі зорку распаленым металам, адрэзалі язык, выкалолі вочы, але так і не дабіліся ніякіх звестак аб партызанах. У рэшце рэшт раз'юшаныя немцы закапалі майго прадзеда жыўцом. Ён загінуў смерцю адважных і сілай свайго духу, вернасцю Радзіме, ён зацвердзіў сваю неўміручасць.
Нарадзіўся 1 студзеня 1915 года ў вёсцы Лемна Расонскага раёна Віцебскай вобласці. У дзяцінстве скончыў пачатковую школу. Пасля на працягу 30 гадоў працаваў кіроўцам і займаўся перавозкай 1 сакратара райкама партыі, а затым на працягу 25 гадоў працаваў кавалём у Расонах. Яго жонка, Качанава Ніна Фралаўна, падчас вайны працавала на эвакуіраваным ваенным заводзе токарам: тачыла боегалоўкі. Як толькі пачалася вайна, ён тут жа эвакуіраваў 1 сакратара райкама партыі і яго сям'ю, а таксама і яго сям'ю ў Казахстан, пакінуў там сваю машыну, яго грузавік, і пайшоў на фронт. Ён дайшоў да самага Берліна і паўдзельнічаў у дзвюх буйных бітвах: у бітве пад Сталінградам і ў вызваленні Варшавы. За ўвесь той час ён зарабіў мноства медалёў: медаль за адвагу, ордэн чырвонай зоркі, медаль за вызваленне Берліна і ордэн працоўнага чырвонага сцяга. Таксама ён быў адзін раз паранены і адзін раз кантужаны. Памёр ён у сакавіку месяцы 2002 гады ва ўзросце 87 гадоў.
Бычкоўская Валерыя, навучэнка 11 "В" класа
Абодва мае прадзядулі ваявалі ў Вялікую Айчынную вайну. Бацька маёй бабулі Чырыч Аляксей Савіч нарадзіўся ў 1910 годзе ў вёсцы Камень, Палескай вобласці. Быў прызваны ў рады Чырвонай Арміі яшчэ ў 1939 годзе, а вярнуўся дадому толькі ў 1946 годзе. Спачатку быў радавым пяхоты, удзельнічаў у шматлікіх бітвах, а затым быў накіраваны на Свярдлоўскі ваенны завод. Там ён быў брыгадзірам, дзе выраблялася зброя для фронта - танкі. Аднойчы сталь з каўша перакулілася і ў яго быў апёк ступні, пасля чаго ў яго выдалілі два пальцы. Але пасля ўсіх выпрабаванняў працаваў на карысць перамогі. Другі мой прадзядуля бацька майго дзядулі Паліеў Фёдар Пракопавіч нарадзіўся ў 1908 годзе ў вёсцы Кіянава, Старабельскі раён, Луганская вобласць. Быў прызваны ў 1941 годзе. Ваяваў на «Украінскім» фронце. У 1943 годзе быў паранены ў нагу, доўга лячыўся ў шпіталях, а затым вярнуўся на Данбас. Працаваў на шахце кавалём. Мае баявыя ўзнагароды.
Палішкіна Дар'я, навучэнка 11 "А" класа
Мой прадзед - Чэчка Якаў Цімафеевіч, адзін з мільёнаў герояў якія абаранялі нашу радзіму ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Ён нарадзіўся ў дзень Вялікай Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917г. Рос у вёсцы, шмат працаваў. Пасталеўшы з'ехаў ва Украіну, каб працаваць на шахтах Данбаса, затым служба ў войску, пасля дэмабілізацыі вярнуўся на шахту, дзе і заспела яго вайна. Мабілізаваць іх не паспелі, прыйшлося вяртацца дадому ў Беларусь. Вярнуўся дадому, паступіў у партызанскае злучэнне, Фёдарава Аляксея Фёдаравіча, якая праводзіла рэйд па Беларусі. Ваявалі яны ва Ўкраіне і Беларусі. Яны ўзрывалі нямецкія цягнікі. Пасля аднаго такога цягніка, яны патрапілі ў акружэнне і два тыдні выбіраліся з яго. Засталіся без боепрыпасаў і ежы, але ўсе выжылі і выйшлі з акружэння. Мой прадзед умеў правіць абутак - гэта вельмі дапамагала ў атрадзе, бо абутак узяць не было дзе. Часта прыходзілася ваяваць з фашысцкімі прыхваснямі, бязлітаснымі забойцамі мірнага насельніцтва. У 1944 годзе пасля злучэння з часткамі Чырвонай Арміі. Быў накіраваны ў горад Львоў на службу ў міліцыю, па стане здароўя, на барацьбу з бандытызмам і тымі ж Бандэраўцамі, дзе праслужыў да 1946 г., пасля чаго вярнуўся дадому ў Беларусь. Ажаніўся з Крывіцкай Ксеніяй Елісееўнай і мелі пяцёра дзяцей. І да самай смерці працаваў у калгасе, потым у саўгасе. У 1970г. яго не стала (ва ўзросце 52 гадоў). Пра вайну, Якаў Цімафеевіч не любіў расказваць, занадта цяжка даваліся ўспаміны, паколькі страціў шмат родных і сяброў, як і многія ветэраны і людзі таго часу. Ён таксама не любіў расказваць аб рабоце ў міліцыі, ён спрабаваў забыць увесь той жах, які рабіўся падчас Вялікай Айчыннай вайны. Вось такі быў мой прадзед, Чачко Якаў Цімафеевіч, просты партызан-міліцыянер, адзін з мільёнаў такіх жа як і ён салдат свайго народа, са знявечаным лёсам і здароўем, але да апошняга які аддаў усяго сябе вялікай Радзіме.
Чэчка Анастасія, навучэнка 10 "А" класа
Мой прадзядуля - Іванчанка Дзяніс Стэфановіч - нарадзіўся 1 ліпеня 1910 года ў вёсцы Ледзешня Клімавіцкага раёна Магілёўскай вобласці. Выхоўваўся ў сям'і працоўных. Да вайны прадзядуля працаваў трактарыстам, а таксама займаўся раслінаводствам і разводзіў жывёлу. У 1936 годзе ва ўзросце 25 гадоў ажаніўся з Панасенкавай Мар'яй Карпаўнай, з якой, нягледзячы на нялёгкія жыццёвыя абставіны, ішоў поплеч на працягу 40 гадоў. 1 студзеня 1943 года паступіў на службу ў 566 стралковы полк 153 стралковай дывізіі кулямётчыкам. За час вайны ўдзельнічаў у 26 баявых дзеяннях, у адным з якіх атрымаў сур'ёзнае раненне ў правую нагу. Вось што згадваецца ў архіўных дакументах Чырвонай Арміі: « Чырвонаармеец Іванчанка Дзяніс Стэфановіч, кулямётчык 320-га стралковага батальёна. У баях за горад Хайльсберг таварыш Іванчанка праявіў адвагу і мужнасць. Будучы паранены, трапным агнём знішчыў 7 нямецкіх салдат і афіцэраў » 22 лютага 1945 года быў узнагароджаны медалём "За адвагу", які заснаваны для ўзнагароджання за асабістую мужнасць і адвагу, праяўленыя пры абароне сацыялістычнай Айчыны і выкананні воінскага абавязку. Праз некаторы час пасля ранення Дзяніс Стэфановіч прымаў удзел яшчэ ў некалькіх баях. Пасля заканчэння вайны быў узнагароджаны Ордэнам Айчыннай вайны I ступені і Медалём "За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.". У далейшым атрымаў яшчэ тры юбілейныя медалі. У ліпені 1945 года вярнуўся ў вёску Лядзешня, дзе ўпершыню за тры гады ўбачыў сваю жонку. Мар'я Карпаўна ў час вайны забяспечвала харчаваннем партызан, дапамагала параненым, шыла гімнасцёркі савецкім салдатам. Бабуля расказвала: “Кожнае 9 мая дзед не мог стрымаць слёз. Вайна прайшла, пакінуўшы хворую рану ў душы. У Дзень Перамогі ён заўсёды хадзіў на брацкую магілу, на магілу бацькоў, якіх расстралялі немцы ў 1942 г., і на магілу лепшага сябра, які загінуў пад Берлінам. Дзед Дзяніс быў сціплым, добрым, але ў той жа час моцным і мужным чалавекам”. Памёр прадзядуля ад старасці 29 чэрвеня 1995 года, не дажыўшы да свайго 85-годдзя.
Прыходзька Ксенія, навучэнка 10 "А" класа
Зайцаў Міхаіл Аляксандравіч нарадзіўся 14 лістапада 1920 года. Месца нараджэння: пасёлак Уткіна ў Ніжагародскай вобласці ў Расіі. У 1927 годзе пайшоў у школу, дзе адвучыўся 7 клясаў. Пасля заканчэння школы ў 1935 годзе пайшоў працаваць у лясніцтва. Але быў прызваны на праходжанне тэрміновай вайсковай службы ў 1940 годзе. Ён і яшчэ 110 навабранцаў з Шахуньі ў ноч на 7 лістапада былі ў Брэсце. Падчас службы скончыў сяржанцкую школу, курсы шафёраў прайшоў яшчэ да вайны. Увесну батальён перавялі ў паўночнае ваеннае мястэчка, побач з крэпасцю. Набліжалася нядзеля 22 чэрвеня 1941-га. Вось так расказвае пра той дзень Міхаіл Аляксеевіч: - Доўга не маглі заснуць. Варочаліся. Пад раніцу грукат, шум. Выскачылі. Старшына супакоіў: "Вучэнні ідуць". Тут выбух такі, што шыбы з вокнаў выбілі. Чуем: «Трывога! Вайна! Да выхаду! У парк!» самалёты бамбуюць. Параненыя стогнуць. Словамі не перадасі, што рабілася. Адступленьнем на Менск пачалася для мяне вайна. Галодныя, знясіленыя, якія адбіліся ад сваіх. Праскочылі з ходу Баранавічы. Далей па старых дарогах - на Бабруйск. Пад горадам Клінцы патрапілі ў акружэнне. І не выйшлі. Спачатку лагер ваеннапалонных, потым у вагоны-і ў Германію. Прывезлі ў Парастак... Так і прабыў амаль усю вайну ў палоне... Рэшту вайны служыла ў Брэсце. Пасля вайны адправілі ва Украіну. Дзе ён правёў рэшту службы. У канцы 1946 года вярнуўся ў родны пасёлак Уткіна. Працаваў у лясгасе простым працоўным. У пачатку 1947 года ажаніўся з Антанінай Паўлаўнай, якая нарадзілася 7 верасня 1919 года. У 1948 годзе нарадзіўся першы сын Валерый, у 1950 дачка - Ірына, у 1952 годзе сын-Іван, а 1960 сын-Пётр. Усё астатняе жыццё пражыў і працаваў у пасёлку Уткіна. З-за траўмы, атрыманай падчас вайны, прыйшлося ампутаваць дзве нагі. Памёр 7 красавіка 2017 года. Яго жонка, Антаніна Паўлаўна, памерла 8 верасня 2017 года.
Рэчыц Марыя, навучэнка 10 "А" класа
Марошкін Мікалай Іванавіч 03.05.1921 г. нараджэння. У 1941-1945гг. гвардыі лейтэнант 95 стралковага палка 14 стралковай дэвізіі 14 Арміі, Заходні, 1 Прыбалтыйскі франты. Узнагароды - 2 медалі "За адвагу", медалі "За абарону Савецкага Запаляр'я", "За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.", юбілейныя медалі. Памёр 13.09.2007 году.
Марошкіна Аляксандра, навучэнка 10 "А" класа
